Athena'nın Güncesi

Adı: Duman ve Kemiğin Kızı

Orijinal Adı: Daughter of Smoke and Bone

Yazar: Laini Taylor

Yayınevi: Artemis Yayınları

Sayfa Sayısı: 444

Goodreads Puanı: 4.06

Seri: Daughter of Smoke and Bone #1

Format: Paperback

Bir zamanlar, şeytanın ininde yerde tüylerle oynayan küçük ve masum bir kızdı. O, artık masum değil...

Bir varmış bir yokmuş, bir Melek’le şeytan birbirlerine aşık olmuş... 

Ve hikayenin sonu hiç iyi bitmemiş!..

Hem Kış Okuma Şenliği listemde olduğu için hem de her fırsatta Eren bu kitabı okumam gerektiğini (veya insanların okuması gerektiğini) söylediği için en sonunda okuyup bitirdim! Başlamadan önce de çok merak ediyordum doğrusu ve bu merak tüm kitap boyunca hiç sönmeden devam etti. Normalde bir kitabı okurken o kadar merak etmezsiniz fakat bu kitap hem oldukça özgün hem de bir noktaya kadar kafa karıştırıcıydı, o yüzden merak asla sönüp gitmedi.

Bu kitapta dikkatimi ilk çeken şey Kazimir'di (ve ya ona seslendikleri şekilde Kaz). Kendisi ana karakterin eski sevgilisi ve genel olarak sevilmeyen bir karakter, çapkın bir sokak sanatçısı, çıkarcı biri. Ben garip bir şekilde onu çok sevdim ama çok da garip değil bu sanırım, çünkü bu tür "çoğunluk tarafından sevilmeyen" karakterleri sevmek gibi bir huyum var :D Oldukça kendini beğenmiş ve cüretkar, aynı zamanda yalancı ve bir pislik... Nesini sevdiysem artık.

Karou - yani ana karakterimiz - favori karakterim oldu elbette! Mavi saçları olsun, sıradışı dünyası ve sanatsal yeteneği, ya da sadece güçlü kişiliği, bu karakterde sevmediğim tek bir özellik olmadı. Brimstone, İssa, Twiga ve Yasri'yi okurken hayalimde canlandırmaya çalışsam da pek başaramadım ama onların da yeri kalbimde ayrı. Kimeraları daha önce birkaç animede görmüştüm, onun dışında bir kitapta ilk defa karşıma çıktılar ve doğrusu bu dünyanın Kimeralarını çok sevdim! Gerçi bu kitapta sevmediğim sayılı şey vardı.

Kitabın benim için en sevilesi yanı ise Amerika'da geçmiyor oluşuydu. Resmen derin bir nefes aldım bunu fark ettiğimde. (Gerçi isimler biraz ele vermişti ilk başta ama olsun.) Prag'a dair izlenimlerim - sağ olsun Kafka ve dil anlatım dersi - çok iyi olmasa da bu kitap... bu kitap ayrıydı ya. Uzun süredir okuduğum en özgün kitap olabilir hatta. Karou iki dünya arasında bölünmüş bir karakter ve tam olarak "ev" diye nitelendirebileceği bir yeri yok - kendini tamamen ait hissettiği bir yer - ve okurken bunu hissettiğim yerler oldu. Kitap boyunca Karou hiçbir yerde tam olarak "kendinde" hissetmedi... Nasıl anlatırım bilemiyorum ama okurken çok net hissettiğim bir şeydi :D

Sevemediğim tek bir şey, yazarın uzun uzun geçmişi ve Madrigal'i anlattığı kısımlar oldu. Detaya girmeyeceğim çünkü spoiler vermek istemiyorum fakat bu sayfalar boyunca kaç sayfa geçtiğini ve Karou'yu okumaya dönmeme kaç sayfa kaldığını hesaplayıp durdum - sıkıcı oldukları için değil, fakat o kısım bana çok... sıradan geldi. Tüm kitap o kadar sıradışı ilerliyor, o kadar beni benden alıyordu ki, o kısımlar beni üzdü, hayal kırıklığına uğrattı. "Daha iyisi yapılabilirdi," dedim. Ha bu kısmı çok sevenler de vardı, hatta Eren bana "Kitabın en can alıcı noktası buydu," demişti geçen konuşurken falan ama yok ya. Bana göre değildi :P

Son sayfayı okuduktan sonra ise böyle bir kalakaldım. İçime bir şeyler oturdu falan. İşin kötü yanı da, devamını deli gibi merak etmeme ve kitabın elimde olmasına rağmen şimdi iki kitabı arka arkaya okursam yorumlarını yazamam - ki yazmak istiyordum - diye okuyamadım... OKUYAMAMAK, hem de çok merak ediyorken en büyük işkence sanırım. Kitaba dört verdim - o son söylediğim şey nedeniyle - ama çok kolaylıkla beş alabilirdi. Uzun süredir gördüğüm en özgün kurgu :D

(Ve birazdan çalışmam gereken biyoloji sınavının notları yerine ikinci kitaba gömüleceğim sanırım.)